شما خورشید را از دید علمى بنگرید، این موجود پرمنفعت و این منبع حرارت، کره‏ایست که براى بیان عظمت آن، بهترین راه آنست که با زمین مقایسه شود.

حجم خورشید، یک میلیون و سیصد و نود و یک هزار برابر حجم کره زمین است.

قطر خورشید، صد و نه برابر قطر کره زمین یعنى یک میلیون و سیصد و نود و یک هزار کیلومتر است.

وزن خورشید، سیصد و سى هزار برابر وزن زمین است، یعنى اگر کره خورشید را در یک کفه ترازو و سیصد و سى هزار کره زمین را در کفه دیگر قرار بدهند دو کفه با هم مساوى خواهد شد.

سرعت حرکت وضعى خورشید، در هر ثانیه 2 کیلومتر و در هر ساعت هفت هزار و دویست کیلومتر است.

امروز ثابت شده که دسته‏اى از کرات آسمانى که منظومه واحدى را تشکیل مى‏دهند، متفقاً در فضا به جهت معینى حرکت مى‏کنند.

منظومه شمسى نیز به طرف صورت فلکى «الجاثى على رکبتیه» که نسبت به خورشید در شمال آسمان واقع گردیده است، حرکت مى‏نماید، سرعت سیر این حرکت در هر ثانیه، نوزده کیلومتر و نیم مى‏باشد.

در این مسافرت، ما ساکنان زمین نیز همراه خورشید هستیم و در مدت یکسال‏ 615 میلیون کیلومتر از مکانى که امروز در فضاى عالم اشغال کرده‏ایم، دور مى‏شویم.

خورشید، یکى از اعضاى کهکشان است که به فاصله 30 هزار سال نورى از مرکز آن واقع گردیده و با سرعت ساعتى 972 هزار کیلومتر به گرد مرکز کهکشان مى‏چرخد.

اگر روزى این قرص آتشین سرد و خاموش شود و جمعیت چهار میلیاردى زمین بخواهند آن حرارتى را که از این مشعل جهان‏تاب به زمین مى‏رسد، با افروختن زغال سنگ به وجود بیاورند، باید 61 هزار میلیارد تن زغال سنگ تهیه کنند، یعنى هر نفرى در حدود 20333 تن زغال سنگ بیفروزند، تا به این منظور برسند «1».

این کره بزرگ همراه با نه سیاره که عبارت است از: عطارد، زهره، زمین، مریخ، مشترى، زحل، اورانوس، نپتون و پلوتون، منظومه شمسى را تشکیل مى‏دهند و با همه عظمتى که دارند ولى در برابر نزدیک‏ترین کهکشان که راه شیرى است فقط و فقط یک نقطه روشن است و حتى این مجموعه، گاهى با همه و سعت و عظمتش در برابر یک ستاره، آرى، در برابر فقط یک ستاره چیز کوچکى است.